การประดิษฐ์ตัวอักษรไทย ซึ่งพ่อขุนรามคำแหงมหาราช เป็นผู้ประดิษฐ์ขึ้นเมื่อปี พ.ศ. ๑๘๒๖ คือ ลายสือไทย สันนิษฐานว่า ดัดแปลงมาจากตัวอักษรขอมหวัด และมอญโบราณ นับว่าเป็นมรดกอันยิ่งใหญ่ของวัฒนธรรมสุโขทัย อักษรไทย ที่พ่อขุนรามคำแหงมหาราชทรงประดิษฐ์ขึ้น มีลักษณะการวางรูปตัวอักษร คือ สระ พยัญชนะ จะอยู่บรรทัดเดียวกัน สระจะอยู่หน้าพยัญชนะ มีวรรณยุกต์เพียง ๒ รูป คือ เสียงเอกและเสียงโท ในสมัยต่อมาได้มีการปรับปรุง โดยนำสระเขียนไว้ ข้างล่าง ข้างบน ข้างหน้า และข้างหลังของพยัญชนะ เพิ่มวรรณยุกต์จนออกเสียงได้ครบ และได้มีวิวัฒนาการมาเป็นลำดับจนเป็น อักษรที่ใช้กันทุกวันนี้ เมื่อพ่อขุนรามคำแหงมหาราชประดิษฐ์ตัวอักษรแล้ว โปรดฯให้จารึกเรื่องราวสมัยสุโขทัยลงในหลักศิลาจารึก โดยมีหลักศิลาจารึก หลักที่ ๑ เป็นหลักแรก ที่แสดงถึงเรื่องอักขรวิธีของภาษาไทยและเรื่องราวต่างๆ ด้านการปกครอง เศรษฐกิจ ประเพณี ศิลปวัฒนธรรมของสุโขทัย
นอกจากนี้ยังมีวรรณคดีที่สำคัญ ได้แก่ ไตรภูมิพระร่วง (เตรภูมิกถา)
(1) ศิลาจารึก ศิลาจารึกที่พบในสมัยสุโขทัย มีประมาณไม่น้อยกว่า 30 หลัก แต่ที่สำคัญมาก คือ ศิลาจารึกหลักที่ 1 ศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง มีคุณค่าทางภาษา กฎหมาย การปกครอง วัฒนธรรม และยังถือเป็นประโยชน์ต่อการศึกษาเรื่องราวาทางประวัติศาสตร์ของไทยในสมัยนั้น จึงนับว่าเป็นวรรณกรรมที่มีคุณค่าที่แสดงให้เห็นถึงสภาพสังคม และวัฒนธรรมของสุโขทัยได้เป็นอย่างดี
(2) ไตรภูมิพระร่วง พระมหาธรรมราชาที่ 1 (ลิไทย) ทรงพระราชนิพนธ์ขึ้น เพื่อใช้แสดงธรรมโปรดพระราชมารดาและอบรมสั่งสอนประชาชนทั่วไป ไตรภูมิพระร่วงเป็นวรรณคดีเล่มแรกของไทยที่เขียนเป็นเล่มอย่างสมบูรณ์ เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับมนุษย์ นรก สวรรค์ สั่งสอนให้คนรู้จักเกรงกลัวต่อบาปและให้ทำแต่ความดี นับว่ามมีอิทธิพลต่อจิตใจและความเชื่อของคนไทยสมัยนั้นเป็นอย่างมาก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น